เอมิล เบอลินเนอร์ (Emile Berliner) เกิด 20 พฤษภาคม พ.ศ.2394
เครื่องเสียงที่เราใช้งานอยู่ในปัจจุบันมีรูปแบบที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับในยุคที่มีการประดิษฐ์คิดค้นขึ้น ดังกล่องดนตรีของโทมัส เอดิสัน (Phonograph) หรือ กล่องดนตรีของอเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบล (Graphophone) ที่ใช้ท่อทรงกระบอกและคุณภาพเสียงไม่เหมาะสมกับการฟังเพื่อความไพเราะมากนัก
ในปี พ.ศ. 2430 เอมิล เบอลินเนอร์ นักประดิษฐ์ชาวเยอร์มัน จึงประดิษฐ์เครื่องเล่นแผ่นเสียงขึ้น โดยพัฒนาต่อยอดจากผลงานประดิษฐ์ของ ลีออง สก๊อตต์ ที่ใช้แผ่นแก้วสีดำมีลักษณะกลมแบน และวัสดุที่ใช้เป็นหัวอ่านคือของขนแปรงขนาดเล็ก ซึ่งใช้สำหรับบันทึกเสียงบทสนทนา ขั้นแรกเบอลินเนอร์ทำการทดลองโดยการจำลองจากแผ่นแก้วเหมือนของลีออง สก๊อตต์ และเปลี่ยนวัสดุอีกหลายชนิด จนในที่สุดประสบความสำเร็จกับแผ่นสังกะสีที่เคลือบด้วยขี้ผึ้งผสมน้ำมันเบนซินแช่เย็น ส่วนปหัวอ่านใช้แท่งเข็มปลายแหลม จะเกิดเสียงเมื่อหมุนแผ่นจาน และเสียงที่เกิดจากการสั้นสะเทือนจะเปล่งเสียงดังที่ดอกลำโพงโลหะ โดยสามารถพลิกอีกด้านเพื่อเล่นอีกเพลงได้
